Annem.

her yıl bugünü bekleyip, bir günde geçivermesine inanmak çok zor, Sen i kaybedip yaşamaya çalışmak gibi.

Bir deprem.
Hayatı bıçak gibi kesen, bir çırpıda unufak ediveren.

Şimdi buralar kuru gürültüde, puslu ve soğuk. Toprak serilse önüme, özlemle sarılsam senin yanına.

Sıcacık kollarında bir yer bulabilmeyi umut ederek geçiyor her saniyem. Anlam bulamadığım sabahlara mecburen açılıyor gözüm ve ayağa kalkıyorum. Uykulara kavuşmak bile zor oluyor, seni yaşatan ruyalarla dolu avuntum oldugu için. Şükür diyorum, ruyada da görememek var!

Senli günleri unutma korkusu ürpertiyor her yanımı. Flu günlerim üstüste birikip, geçmişi gölgeliyor. Seni güzelce düşünüp hissettiğim özel zamanlar yaratıyorum, ödüllendiriyorum kendimi hatıralarınla. Hala elinle koydugun, bıraktıgın eşyaları özenle koruyorum, dokunmaya kıyamadan, sadece gözlerimle, hasret gideriyoruz.

Kapıyı artık açmıyorsun, pencerede değil güzel yüzün, mis kokular evinden yayılmıyor, benim gelişlerim için bekletmiyorsun birşeyleri inceliğinle. Seni arayamıyorum, telefona cevap vermiyor sesin.

ben işte buralarda, bir kaç kelimede, bir yudum suda, sabretmeye çalışıyorum. Herşeyin sahteliğine kanıyor gibi yaparken ağrıyorum, utanıyorum biraz da.

Yıllar önce yıkılan bu evin içinde, kırık dökük duvarların arasındayım aslında şimdi. O depremde, daha doğmadan ölmeyi bekliyorum. Bu dunyaya hiç gelmemiş olmayı dileyerek, geciyor karanlıkta zaman. Sesin uzakta hayal meyal geliyor zihnime. Ewtt, doğmamış olmak, nefes almamış olmak, kokunu duymamış olmak, bu acının çaresi olabilirdi ancak.

Bazı günler seni alıp götürüyorum giderken, anlatıyorum rollerimi, dinliyorsun sessizce, yaşama dewam ettiriyorsun beni. Mavi yeşil gözlerinde soran bakışlara cevaplar buluyorum çocukca. Gereksiz bir kalabalığı, güneşi, gürültüleri çekiyorum sebepsiz. Yaşamın hırslarıyla övünenleri, anlayamıyorum ölüp gideceklerini bilmiyor gibiler.

Bu gece ruyamda sen varsın. Sesin olmuyor, ama canlısın. İyiyiz orada ikimiz. Zaman duruyor. Zaman yok! İnsanlar yok! Birlikteyiz.

Peki yarın?
Yarın sabah niye uyanacağım ben bu yokluğa ve kalabalığa...